Bez świtu

 

Bez Świtu

Na początku była ciemność. Ale nie taka, jaką znaliśmy nocą, czyli  spokojną, przejściową, z obietnicą wschodu. Ta ciemność przyszła nagle i została. Zabrała dzień, ciepło, kolory. Zabrała Słońce.

Było to 12 sierpnia 2067 roku, kiedy ludzie po raz ostatni widzieli wschód słońca. Nikt nie zrozumiał, co się wydarzyło. Astrofizycy w panice analizowali dane. Sygnały z sond ucichły. Wydawało się, że Słońce… zniknęło. Jakby coś je wymazało. Żadnego rozbłysku. Żadnej eksplozji. Po prostu... pustka. Kilka dni później, zanim zdążyliśmy się otrząsnąć, "Oni" przybyli. Mówiliśmy na nich Nocni.

Nie przybyli statkami kosmicznymi. Ich pojawienie się było bardziej... organiczne. Cienie wydłużały się, ciemność gęstniała, powietrze wibrowało nienaturalnym chłodem. Oni wyłaniali się z tej gęstości jak pasożyty z otchłani. Kształty bez formy, poruszające się jak dym, ale z umysłem i celem. Zrozumieliśmy, że byli tu od zawsze. Żyli gdzieś w przestrzeni międzygwiezdnej, w wiecznej ciemności, czekając na odpowiedni moment. Ich cywilizacja rozwijała się poza światłem, żywiąc się energią. Nie tą elektryczną, ale energią życia, ciepłem organizmów, iskrą świadomości. A Słońce? Było dla nich jak przeklęty ogień. Za silne, za czyste, aby mogli się zbliżyć. Rozwiązali ten problem w sposób doskonały. Wyciągnęli z przestrzeni coś, co nazwaliśmy później Zasłoną Mroku. Taka niestabilną osobliwość kwantową, która zakrzywiała czasoprzestrzeń i pochłaniała fotony. Umieścili ją na orbicie wokół Słońca, jak kokon. Zamknęli gwiazdę w klatce ciemności. Nie zniszczyli jej tylko uwięzili, aby mogli przebywać w naszym układzie i żerować.

Pierwsze tygodnie były katastrofą. Temperatury spadły, roślinność umierała. Zwierzęta zamarzały, oceany zaczęły pokrywać się lodem. Sieci energetyczne zawiodły. Panika rozlała się po miastach niczym ogień, choć bez płomieni. Ludzie plądrowali, uciekali na południe, gdzie było choć odrobinę cieplej. Miliony zginęły. A potem pojawili się Oni.

Nocni atakowali w milczeniu. Wyczuwali ciepło i świadomość. Potrafili wyssać z człowieka życie w kilka sekund. Ci, którzy przeżyli, ukrywali się głęboko pod ziemią, w metrach, bunkrach, podziemnych chodnikach kopalń. Czasem gasili wszystko, nawet własny oddech, aby nie zostać wykrytym.

Przez kilka lat byliśmy tylko resztkami cywilizacji. Dzieci rodziły się bez słońca, znały tylko zimno i strach. Psychika ludzi łamała się jak kruche szkło. Ale potem coś się zmieniło. Zaczęło się od małej grupy naukowców z ruin Szwajcarii, którzy uruchomili starą stację badawczą CERN. Odkryli, że niektóre częstotliwości promieniowania – głównie w zakresie podczerwieni  ranią Nocnych. Zbudowali pierwsze Latarnie Żaru, czyli urządzenia emitujące pulsujące fale termiczne w rytmie imitujące życie. Działały jak tarcze. Nocni nie mogli się zbliżyć. Ludzie zaczęli organizować się w komuny termiczne. Zaczęli odzyskiwać miasta – nie całe, ale fragmenty, dzielnice. Podziemne reaktory cieplne, ogniwa geotermalne. Rolnictwo w biotunelach, grzybnie, hodowle owadów. To były takie małe kroki.

W ciemności oczy się przyzwyczajają. A człowiek, jak zawsze, adaptuje się lub umiera. Powstały nowe języki światła. Taka komunikacja za pomocą termicznych gestów. Sztuka z wykorzystaniem dźwięku i dotyku. Dzieci, które nigdy nie widziały Słońca, tworzyły melodie o jego cieple, jakby je znały z pamięci genetycznej.

Powstał Ruch Świtu. Oddolna armia, działająca w mroku, ale niesiona nadzieją. Ich misją było nie tylko przetrwanie, ale odbicie Słońca. Naukowcy odkryli, że Zasłona Mroku to nie tylko fizyczny twór, ale też rezonator energii. Można ją zniszczyć, ale nie z zewnątrz. Potrzeba było nośnika światła, który przedostanie się do wnętrza. Zbudowano Prometeusza – pojazd kwantowy z rdzeniem z antymaterii i fotonowego szkła. Misja była samobójcza. Ale ludzkość nie miała innego wyjścia i już nic do stracenia.

W 2083 roku, w pełni mroku, Prometeusz wystartował z orbity Neptuna, gdzie go złożono w tajemnicy. Nocni próbowali go zatrzymać, ale już byli zbyt pewni swej dominacji i zlekceważyli nas. Gdy rdzeń eksplodował w sercu Zasłony, pierwszy raz od szesnastu lat pojawił się błysk. Nie był to jeszcze świt. Ale był to początek końca nocy. Pierwsze dni po Zniknięciu nazywano później Czasem Ciszy. Nie dlatego, że było wtedy cicho. Wręcz przeciwnie. Był to czas chaosu, krzyków, błagań i wycia syren. Ale coś w tej ciemności tłumiło dźwięki, sprawiało, że wydawały się przyduszone, jakby świat sam chciał się wyciszyć przed końcem. Niebo nie było czarne, tylko martwe. Czerń Słońca była nienaturalna, absolutna. Żadna gwiazda nie mogła się przez nią przebić. Ziemia w dalszym ciągu oziębiała się z dnia na dzień. Śnieg zaczął padać na równiku. Oceany zamarzały coraz mocniej. Miasta, które nie miały własnych źródeł ciepła, umierały pierwsze. Umierały całe kraje. W ciągu pierwszych sześciu miesięcy populacja ludzka zmniejszyła się o dwie trzecie. Niektórzy popełniali samobójstwa. Inni  zamarzali w domach, otoczeni lampkami LED, które nic nie znaczyły bez ciepła. Ocalałych było niewielu. Ci, którzy przetrwali, ponownie zeszli pod ziemię — dosłownie. W opuszczonych stacjach metra, bunkrach przeciwatomowych, piwnicach wieżowców, jaskiniach i kopalniach. Wszędzie tam, gdzie można było zatrzymać choćby resztki ciepła. To właśnie wtedy narodziła się nowa forma społeczności: komuny cieplne. Ludzie grupowali się wokół źródeł energii: generatorów diesla, reaktorów jądrowych, geotermii. Ciepło stało się walutą. Jeden stopień Celsjusza znaczył więcej niż złoto. Komunikacja między schronami była niebezpieczna.  Nocni wyczuwali ruch, dźwięk, oddech. Dlatego powstał język pulsów — krótkie, kodowane sygnały termiczne wysyłane przez specjalne emitery podczerwieni. Ktoś z zewnątrz mógł być sojusznikiem… albo zwiadowcą Nocnych.

Dzieci urodzone po Zniknięciu nigdy nie widziały dnia. Ich oczy dostosowały się do ciemności. Miały większe źrenice, lepszy słuch, rozwinięty dotyk. Nie bały się cienia. Znały tylko jego. Dorastały, ucząc się poruszać po omacku, rozróżniać odcienie chłodu, słyszeć różnice w kroplach wody spadającej z sufitu. Szkoły? Istniały, o ile było czym je ogrzać. Wiedza przekazywana była ustnie, a najważniejsze przedmioty to przetrwanie, cisza i termodynamika. Literatura? Opowieści o dawnym Słońcu, przekazywane szeptem niczym legendy. Niekiedy nawet dzieci pytały:

– Czy ono naprawdę świeciło? Czy to tylko mit, żeby nas uspokoić?

 

Jedzenie? Głównie grzyby, owady i syntetyczne pasty hodowane w biokapsułach. Mięso było rzadkością – wymagało za dużo energii. Rolnictwo przeniosło się do podziemnych ogrodów, gdzie światło zastępowały Ledy o wysokim spektrum, zasilane ogniwami cieplnymi. Nie było już dni tygodnia. Czas mierzono cyklem lamp termicznych i zegarów pulsacyjnych. Sen był sprawą indywidualną  każdy spał, kiedy ciało kazało mu się wyłączyć. Najważniejsze było jedno: Nie wolno się wyróżniać. Nie można świecić. Nie można krzyczeć. Nie można generować ciepła poza osłoną. Każda forma życia to dla Nocnych sygnał: „tu jesteśmy”. Wielu, którzy zapomnieli o tej zasadzie, po prostu… znikało. Czasem zostawały tylko ślady ciepłych palców na ścianie. Jakby ktoś ostatni raz dotknął świata, zanim został wymazany.

Mimo wszystko, ludzie zaczęli się przystosowywać. Powstały mapy podziemi  ręcznie rysowane, bo GPS nie działał. Tworzono szeptosieci. Takie  sieci przekazu informacji przez fale dźwiękowe niesłyszalne dla Nocnych. Zbudowano pierwsze latarnie cienia,  urządzenia emitujące fałszywe impulsy życia, które odciągały Nocnych od ludzkich schronów.

Nie było bohaterów. Byli inżynierowie, mechanicy, programiści, matki, starcy. Przetrwali dzięki współpracy, nie sile. Bo ludzkość może i straciła słońce, ale nie straciła instynktu walki.

A walka nie zaczęła się od wielkiej bitwy. Nie było armii, rozkazów, marszy. Nie było nawet pewności, że można wygrać. Początek był cichy, jak wszystko po Zniknięciu. A zaczęło się od jednej kobiety — dr Heleny Tarnowskiej. Była fizyczką plazmową, ostatnią ocalałą z zespołu badawczego Arktycznej Stacji Aurora. Przez trzy lata nie widziała nikogo. Prowadziła dzienniki głosowe dla nikogo, analizując Nocnych i ich zachowanie. I to ona pierwsza zrozumiała coś, co zmieniło wszystko:

Nocni unikali ciepła rytmicznego. Nie chodziło o temperaturę samą w sobie. Czyste ciepło ich przyciągało. Ale gdy pulsowało, jak bijące serce to rozpraszało ich. Działało na nich jak hałas na drapieżnika. Zakłócało ich zdolność do lokalizacji ofiar. To było ważne odkrycie. Dr Tarnowska wysłała wiadomość w eter  zakodowaną w falach podczerwonych, przechwyconą przez stację przekaźnikową w Nowym Krakowie. Jej wiedza dotarła do grupy inżynierów pod przewodnictwem byłego górnika i majora rezerwy, Janusza Lorenca.

To oni skonstruowali pierwszą Latarnię Żaru – urządzenie emitujące pulsujące pole termiczne o niskiej amplitudzie. Wystarczyło, aby zdezorientować Nocnych na kilkanaście minut — ale to było wszystko, czego potrzebowali ludzie, by przemieścić się, ewakuować, zaatakować. Latarnie zaczęły pojawiać się w ukryciu, jako mobilne, przenośne emitery, jak latarki noszone na plecach zwiadowców. Ich nosiciele byli pierwsi, którzy odważyli się wyjść na powierzchnię.

W 2076 roku narodziła się organizacja zwana Ruchem Świtu. Nie było przywódcy, nie było państwa. Była tylko siatka ludzi — inżynierów, żołnierzy, uczonych i zwykłych obywateli. Łączył ich jeden cel: nie tylko przetrwać, ale odebrać Ziemię. Zaczęli od sabotażu: podprowadzali Nocnych na własne pułapki cieplne, niszczyli ich źródła zasilania  bo okazało się, że Nocni, choć byli nieorganicznymi istotami, żywią się energią termalną Ziemi i uwięzionych organizmów. Przechowywali ludzi jak baterie – zamarzniętych, żywych, ale uśpionych.

To wtedy po raz pierwszy uwolniono więźniów Ciemni. Ludzi trzymanych w kapsułach chłodzących przez lata. Niektórzy z nich nie odzyskali świadomości. Inni… pamiętali rzeczy, które nie powinny istnieć.

W jednym z odzyskanych laboratoriów w Japonii znaleziono zapisy o eksperymentalnym materiale nazwanym solarytem. Była to substancja, która pochłaniała energię kinetyczną i oddawała ją jako intensywne światło. Wcześniej była niepraktyczna bo wymagała ogromnej energii startowej. Ale teraz? Zasilany rdzeniem z pierwszego reaktora fuzyjnego uruchomionego po Ciemności, solaryt stał się fundamentem broni światła — mieczy świetlnych, bomb termicznych, a nawet tzw. Reflektorów Milczenia, które mogły wypalić Nocnego z mroku.

Ruch Świtu uzyskiwał mocny grunt. Odbijano dawne elektrownie, podziemne miasta, magazyny danych. Nocni zaczęli reagować  szybciej i brutalniej. Ich formy ewoluowały. Powstały tzw. Błękitne Cienie – istoty odporne na Latarnie, potrafiące maskować się jako ludzie.

Wtedy odkryto kolejną ważną rzecz, a mianowicie  świadomość. Nocni reagowali silniej nie na obecność życia, lecz na myśl. Ich technologia była połączona z formami percepcji kwantowej co powodowało, że  rozumieli świadomość jako energię. To oznaczało jedno: Im bardziej baliśmy się ich, tym silniejsi się stawali.

To też była broń.

Zwiadowcy Ruchu Świtu uczyli się ciszy myśli. Medytacji bojowej. Tworzenia martwych stref umysłu. Szaleni byli bezpieczniejsi niż świadomi. Dzieci  nieświadome strachu  mogły przechodzić między Nocnymi niezauważone.

Bitwa o Anchorage. Operacja „Żar Serca” w Andach. Odbicie Antarktycznej Kopuły. To nie były zwycięstwa, to były małe płomyki nadziei. Ale każdy z nich tlił się dłużej niż poprzedni.

Na murach pierwszej odbitej stacji termalnej ktoś napisał:

„Nie potrzebujemy Słońca, aby być światłem.”

Nazwa wybrana była z pełną świadomością. Prometeusz — ten, który wykradł ogień bogom.

Tym razem jednak, to ludzie chcieli ogień odzyskać.

Pomysł zrodził się w Kolosie, tajnym kompleksie badawczym zbudowanym w pustkowiach wokół Neptuna. Układ Słoneczny był w większości martwy, ale to właśnie daleko od Ziemi  poza czujnością Nocnych  ludzkość zdołała zbudować coś, co miało przypominać iskrę boską. Prometeusz był nie tyle statkiem, co żywą bronią. Był pojazdem klasy singularnej, napędzanym rdzeniem z antymaterii i otoczonym osłoną z fotonowego szkła: materiału, który potrafił nie tylko przetrwać w próżni, ale także przenikać pola grawitacyjne Zasłony  nie będąc natychmiast zniszczonym.

Zasłona Mroku nie była stałą strukturą. Była raczej tkaniną z ciemnej materii, sprzężoną z przestrzenią kwantową. Żaden znany napęd nie mógł w nią wniknąć bez dezintegracji. Ale ludzkość już nie operowała znanym. Zaczęła tworzyć niemożliwe.

Prometeusz miał mieć pilota automatycznego. Ale to nie wystarczyło. Nocni wykrywali myśl, świadomość, cel. Ich technologia działała nie tylko w fizycznym spektrum, ale również w rezonansie świadomości. Potrzebna była istota świadoma,  ale niemyśląca o strachu. Ktoś, kto potrafiłby zamknąć swój umysł, ukryć intencję aż do ostatniej chwili.

Wybrano Katarzynę Mastalerczyk  urodzoną w mroku, wychowaną przez Ruch Świtu. Dziewczynę o niezwykłej zdolności do kontroli umysłu. Jej skany EEG przypominały stan śmierci klinicznej. Była spokojem. Ciszą. Idealną bronią. Miała 17 lat.

Prometeusz wystartował 4 stycznia 2083 roku. Nikt na całym świecie go nie widział, ale czuli wszyscy. Dzieci budziły się bez lęku. Latarnie nie drgały. Nocni stali nieruchomo jakby coś… ich zaniepokoiło. Przez 31 dni Katarzyna leciała sama przez układ słoneczny, nieświadoma czasu. Wchodziła w stan głębokiej medytacji, łącząc się z rdzeniem Prometeusza, ucząc się go. Gdy dotarła do krawędzi Zasłony, z Ziemi nadano ostatni kod:

"Pamiętaj światło."

Katarzyna nie odpowiedziała.

To, co znajdowało się po drugiej stronie, było niepojęte. W środku znajdowała się… Gwiazda. Wciąż żywa. Uwięziona, pulsująca słabym światłem, które nie mogło się wydostać. Otoczona warstwami ciemnej energii, jak pajęczyna wokół serca. Ale Zasłona żyła. Reagowała.

Gdy tylko Prometeusz zbliżył się do wewnętrznego rdzenia, zaczęły się zakłócenia. Nocni nie fizycznie, ale jako obecność  pojawili się wewnątrz systemu pojazdu. Próbowali dostać się do umysłu Katarzyny. Kusili. Grozili. Pokazywali jej alternatywy, powrót do domu, życie w mroku, wieczne bezpieczeństwo. Ale ona nie myślała. Ona była czysta. Gdy znalazła się dokładnie nad „rdzeniem Zasłony” – hiperstrunowym skupiskiem ciemnej materii  odłączyła zabezpieczenia i zespoliła swój umysł z rdzeniem Prometeusza. Jej świadomość spłonęła w milisekundzie — ale nie w cierpieniu, tylko w światłości. Antymateria zareagowała z wnętrzem ciemnej osnowy. Prometeusz wybuchł nie fizycznie, lecz ontologicznie. Rozerwał tkaninę rzeczywistości na styku światła i ciemności.

Na Ziemi nie było dźwięku. Ale w jednej chwili, 7 lutego 2083 roku, coś się zmieniło. Powietrze zadrżało. Cienie wydłużyły się... a potem cofnęły. I na niebie, po raz pierwszy od 16 lat… pojawiła się cienka, złota linia. Wschód. Nie pełen. Nie jasny. Ale realny.

Zasłona nie została całkowicie zniszczona, ale rozbita. Część promieniowania znów docierała do Ziemi. Roślinność zaczęła się regenerować. Śniegi topniały. Niebo odzyskało barwę granatu. Nocni stracili panowanie nad częścią przestrzeni. Ciemność nie zniknęła, ale przestała być niepokonana.

Ostatnie nagranie z Prometeusza, przechwycone przez sondę "Orion-6", zawierało zakodowaną falę dźwiękową. Po odszyfrowaniu odkryto szept, wypowiedziany przez głos kobiecy, kilka sekund przed eksplozją:

„Niech światło wróci, choćby na jeden dzień.”

I wróciło.