Narkomani

Uśpieni w labiryntach swoich marzeń

Wpadają w pułapki uzależnień

Narkotyki ich wciągają i zabierają resztki wolności

Narkomani wpadają w ciemność

Tracąc siebie, wiele tracąc, nic nie zyskując

Zostawiają za sobą rozpacz

I tęsknotę za tym, co zginęło

Co przeminęło bezpowrotnie

Narkomani czasem czują, że  nie jest za późno

By odnaleźć drogę powrotną

By odzyskać siebie i swoje marzenia

I znów silnie stanąć na nogi

Ale nie tego chcą

Bo z narkotykami jest im dobrze

Bo nałóg zwycięża

Czy można im pomóc

Otóż, niestety nie

Narkoman sam musi zrozumieć

Że zasługuje na szansę

Na nowe, lepsze życie

Że może pokonać swoje lęki

Że może być znowu

Wartościowym, kochanym  człowiekiem