O dobrym człowieku

 

 

O dobrym człowieku

Wśród szarych ulic miasta, gdzie tłumy mijających się ludzi z obojętnością patrzyli tylko na czubek swojego nosa, istniał ktoś wyjątkowy. Stefan był tym, którego serce biło w rytmie troski o innych, a oczy widziały więcej niż tylko zwykłą codzienność. Był człowiekiem, który nie mógł przejść obojętnie obok krzywdy czy cierpienia. Jego dusza płonęła żarliwie dobrocią, a każdy dzień był dla niego okazją do niesienia pomocy. Stefan nie był bogaty ani sławny. Nie miał wielkich posiadłości czy tytułów. Jego bogactwem była empatia i gotowość do poświęcenia dla innych. Od wczesnych lat pamiętał, jak wychodził z domu z myślą, że dziś może komuś pomóc. Niezależnie od tego, czy to był zaplątany kot na drzewie czy bezdomny człowiek szukający schronienia, zawsze był gotowy do pomocy.

Pewnego zimowego wieczoru, gdy ulice pogrążone były w mroku, Stefan wracał do domu po długim dniu pracy. Przechodząc przez zaułek, usłyszał cichy jęk. Zatrzymał się i poszedł w kierunku dźwięku. Tam, w zimnym świetle latarni, znalazł małego psa, owiniętego w strzępy starego koca. Zwierzak drżał z zimna i głodu. Bez wahania zabrał go do swojego ciepłego domu, gdzie przytulił go, nakarmił i otoczył miłością. Nawet gdy świat nie dostrzegał cierpienia, Stefan jakimś dziwnym trafem zawsze znalazł się tam aby przynieść ulgę. Pomagał starszym sąsiadom w codziennych zadaniach, czytał książki dzieciom w szpitalu, a nawet organizował zbiórki na rzecz potrzebujących. Jego działania nie były kierowane chęcią uznania, nagród, a broń Boże zysku dla siebie. Robił to z głębokiego przekonania, że każdy człowiek i zwierzę zasługuje na szansę na lepsze życie. Jednak życie Stefana nie było jedynie łatwą podróżą po polu dobroci. Czasem napotykał na opór czy niezrozumienie. Niektórzy uważali go za naiwnego lub wykorzystywanego. Jedni go wyśmiewali, mówiąc, że jest głupi, a inni twierdzili, że pewnie nie robi niczego bezinteresownie. Ale dla Stefaniego nie było to istotne. Jego serce było niezłomne w dążeniu do dobra.

Pewnego dnia, gdy słońce zachodziło za horyzontem wracając ze szpitala, w którym kolejny wieczór spędził na opowiadaniu bajek chorym dzieciom zauważył, że na ławce przystanku autobusowego zauważył leżącą młodą kobietę.  Była wychudzona i zaniedbana. Jej ubranie brudne , nadpalane i potargane wydzielało dziwny zapach swędu, jakby spalenizny.  Widać było gołym okiem, że desperacko potrzebowała pomocy. Stefan w pierwszej chwili nie bardzo wiedział co ma zrobić. Jednak po krótkim namyśle, wezwał karetkę pogotowia ratunkowego i do ostatnich chwil towarzyszył jej, trzymając jej dłoń oferując wsparcie i otuchę. Okazało się, że reakcja Stefana uratowała życie kobiecie. W szpitalu okazało się bowiem, że kobieta cudem wydostała się z pożaru domu w którym zamieszkiwała. Gdyby nie natychmiastowa pomoc specjalistyczna jej płuca przestały by funkcjonować i w ciągu kilku minut straciła by przytomność i z pewnością by zmarła. Kolejne dni przyniosły wiele zmęczenia i smutku. Stefan czuł ciężar troski o zdrowie kobiety, którą uratował z wypadku. Codziennie odwiedzał ją w szpitalu, przynosząc kwiaty i uśmiech, który w tej dramatycznej sytuacji na chwilę rozświetlał jej twarz. Mimo swojej skromności, jego obecność dawała jej poczucie bezpieczeństwa i nadziei na lepsze jutro. Ale życie jest nieprzewidywalne, a los często stawia przed nami trudne wyzwania. Gdy stan kobiety się poprawiał, zaczęły się pojawiać nowe jeszcze gorsze problemy. Okazało się, że Edyta bo tak miała na imię nie miała nikogo, kto mógłby się nią zająć po opuszczeniu szpitala. Jej dom był zniszczony w pożarze, w którym jej rodzina spłonęła. Nikt nie był w stanie jej pomóc, nie mówiąc już o jakimkolwiek wsparciu.

Stefan nie mógł przejść obojętnie obok tej sytuacji. Postanowił zrobić wszystko, co w jego mocy, aby pomóc tej kobiecie. Zorganizował zbiórkę pieniędzy wśród znajomych i sąsiadów, aby pokryć koszty naprawy jej domu. Niestety fundusze były śmieszne. Przez kilka dni zebrał kwotę 320 zł, a koszt naprawy domu i leczenie Edyty to kwestia co najmniej kilkadziesiąt tysięcy złotych. Stefan po raz kolejny zobaczył na własne oczy,  że ludzie to… , którzy dbają tylko o własne interesy. Nie  przejmowali się kłopotami nieznajomej osoby i z obojętnością odmawiali wsparcia. Nawet lokalne władze, do których zwrócił się Stefan o pomoc dla Dagmary odmówiły wsparcia twierdząc, że w tej chwili mają inne, poważniejsze potrzeby Przez kolejne dwa tygodnie poruszył niebo i ziemie udając się nawet do księży i biskupów prosząc o pomoc. Niestety nic nie wskórał.  Stefan nie mógł, nie potrafił zrozumieć jak można postępować w ten sposób. Dagmara skończyła właśnie trzydzieści lat i tak naprawdę miała dopiero przed sobą całe życie, a spotkała ją taka krzywda i niesprawiedliwość. Stefan nie mógł, nie chciał przejść obok tego obojętnie. W końcu podjął ostateczną decyzję. Przez cały dzień zastanawiał się i w końcu zdecydował. Sprzedał swoją nerkę, co w tym chciwym i zakłamanym świecie wcale nie było trudne. Przedstawiając sytuację swoją i Dagmary sam  przekonał kilku rzemieślników do bezpłatnej pomocy w remoncie. W końcu prace nad remontem domu ruszyły pełną parą. Stefan nie zapomniał o Dagmarze. Nieustannie działał, angażując całą swoją energię i determinację, by zapewnić kobiecie godne warunki do powrotu do zdrowia i normalnego życia. Nie obchodziło go  to, ile wysiłku  wymagało sprostanie tym wszystkim przeciwnością losu zarówno jego jak i Dagmary. Dla Stefana to było po prostu kolejne wyzwanie, które musiał podjąć. Jego serce było pełne miłości i oddania dla innych, a każdy gest dobroci miał dla niego ogromne znaczenie. W końcu nadszedł dzień, gdy kobieta mogła opuścić szpital i wrócić do odnowionego domu. Gdy otworzyła drzwi, na progu stał Stefan z uśmiechem na twarzy. W oczach kobiety pojawiły się łzy wzruszenia, a w sercu ogromna wdzięczność. Stefan pozwolił sobie na chwilę uścisku, a potem cicho odszedł, nie oczekując niczego w zamian.

Jego czyn nie był wydarzeniem wielkiego znaczenia w skali świata, ale dla tej kobiety był to akt, który zmienił jej życie. Dzięki Stefanowi znów zaczęła wierzyć w dobroć ludzką i w siłę miłości, która potrafi zmienić świat.

Stefan wrócił do swojego skromnego życia, kontynuując swoją misję niesienia pomocy innym. Jego serce było pełne satysfakcji i spokoju, wiedząc, że choćby jedna osoba odnalazła nadzieję dzięki jego działaniom. Bo dla Stefana nie było nic cenniejszego niż uczucie, że mógł sprawić, że czyjeś życie stało się trochę lepsze. Bo to właśnie była jego misja – być dobrym człowiekiem, który nie mógł przejść obojętnie obok krzywdy ludzkiej.

Po miesiącach poświęconych pomocy kobiecie, życie Stefana powróciło do swojego codziennego rytmu. Choć czasem bywał bardziej zmęczony i przytłoczony niż zwykle, nigdy nie tracił wiary w dobroć ani nie przestawał działać dla dobra innych.

Jednak pewnego dnia, gdy spacerował po parku, jego uwagę przykuł mały chłopczyk siedzący samotnie na ławce. Wyglądał na zaniepokojonego i zaniepokojonego, a jego ubranie było podarte, a buty zużyte. Stefanie zbliżył się ostrożnie i zapytał, czy wszystko w porządku. Chłopiec wzruszył ramionami, ale w jego oczach malował się smutek i niepokój. Stefan wiedział, że nie może przejść obok tej sytuacji obojętnie. Usiadł obok chłopca i zaczął go wypytywać. Okazało się, że chłopiec zgubił się, nie wie co się stało i nie potrafi wrócić do domu. Grzesiu bo tak miał na imię na oko około ośmiu może dziewięciu lat była wygłodniały  bardzo brudny i mocno zaniedbany. Widać było, że przeżywa jakąś ogromną traumę bo niewiele mówił i co chwilę ze strachem obracał się za siebie. Stefani wiedział, że musi działać.

Bez wahania zabrał chłopca do najbliższego posterunku policji, gdzie opowiedział w jakich okolicznościach odnalazł chłopca i co zdołał ustalić w krótkiej rozmowie z nim. Szybko okazało się, że nikt nie zgłosił jego zaginięcia. Grzesiu został przekazany do Pogotowia Opiekuńczego, gdzie zajął się nim dziecięcy psycholog. W trakcie pierwszej rozmowy z psychologiem Grześ rozpłakał się i zapytał gdzie jest ten pan, który go odnalazł.

Po skontaktowaniu się z Policja bardzo szybko ustalono gdzie przebywa Stefan, którego radiowozem dowieziono do Pogotowia Opiekuńczego. Grześ gdy tylko go zobaczył płacząc podbiegł do niego, mocno się przytulił i łkając wołał

- dziadku nie zostawiaj mnie.

Niestety Stefan z racji wieku oraz nienajlepszego zdrowia, które od chwili pozbycia się nerki nieco się pogorszyło nie mógł zaadoptować dziecka chociaż bardzo chciał. Obiecał zatem chłopcu, ze do chwili znalezienia jakiegoś dobrego rozwiązania będzie go codziennie odwiedzał. Tak też czynił. Mijały dni, a niestety nie udało się ustalić jak i dlaczego Grześ zgubił się i kim oraz gdzie są jego rodzice.  

Stefan tak jak obiecał każdego dnia był u Grzesia, a czasami nawet dwa lub trzy razy dziennie. Pewnego dnia, gdy przyszedł go odwiedzić kiedy tylko stanął w drzwiach Grześ podbiegł do niego i krzycząc wołał

- Dziadku. Dziadku Przypomniałem sobie. Przypomniałem

Rozpłakał się głośno i łkając powiedział.

- Pożar, ogień. Dom cały… Paliło się wszędzie. Madzia!!! Ona płakała.

- Spokojnie. Opowiedz wszystko powoli co się stało

-  W nocy …Paliło się. Madzia płakała, ale ogień parzył. Ja… Ja uciekłem. Bałem się Madzia…Ja jej nie uratowałem. Chłopiec rozpłakał się na dobre i nie potrafił uspokoić.

- Wszyscy spłonęli…Madzia, tata i mama Grześ powiedziawszy to stracił przytomność

Kiedy po kilku minutach ocknął się Stefan zapytał

- Powiedz mi gdzie mieszkałeś i w którym domu

Chłopiec chaotycznie zaczął opowiadać, ale Stefan już zrozumiał

- Słuchaj Grzesiu. Twoja mama Dagmara żyje i nic jej nie jest. Ale dlaczego błąkałeś się a nie poszedłeś do domu.

- Ja… nic nie pamiętałem. Bałem się . A dom przecież i tak był spalony

- Nic się nie martw. Dom jest już naprawiony. Mama z pewnością się ucieszy.

- A Madzia, tatuś? czy oni też…

Stefan wiedział, ze to będzie okrutne, ale nie chciał okłamywać chłopca. Wolał, aby właśnie teraz dowiedział się całej prawdy o swojej rodzinie.

-Niestety tylko mama przeżyła

- Chce do mamy – mówiąc to chłopiec ponownie stracił przytomność.

Spotkanie to było bardzo wzruszające. Dagmara nie potrafiła uwierzyć, że jej syn żyje. Nie mogła zrozumieć, że i tym razem to właśnie Stefan zajął się jej dzieckiem tak jak i nią. Wiedziała, że to nie mógł być przypadek. Była przeszczęśliwa. Przytulania i uścisków nie było końca. W końcu we trójkę udali się do domu Dagmary. Do późnego wieczora wspominali zarówno tragiczne chwile jak i te szczęśliwe, dzięki którym przynajmniej dla Dagmary i jej syna wszystko dobrze się skończyło. W końcu Stefan wstał i powiedział

- No, ale na mnie już czas. Wracam do siebie

W tej samej chwili Grześ krzyknął

- Dziadku! Nie odchodź! Błagam!

Wszyscy się rozpłakali i mocno przytulili do siebie

- Nie odchodź- powiedziała Dagmara. Wiem co dla nas zrobiłeś i ile poświęciłeś. Wiem, że jesteś sam i wiem, że oddałeś swoją nerkę, aby mnie uratować. Zostań z nami. Teraz to my zaopiekujemy się tobą

Stefan stał tak przez dłuższa chwilę otoczony miłością i wdzięcznością, a w jego sercu tkwiła nadzieja na lepsze jutro dla Dagmary i Grzesia. Patrzył na nich ze łzami w oczach, odczuwając głębokie wzruszenie. W ich obliczach dostrzegał odrodzenie, siłę i determinację do stawienia czoła przeciwnościom losu. Zaczęli razem nowe życie, pełne miłości i wzajemnego wsparcia. Dagmara zabrała Stefana do swojego domu, który teraz był  ich wspólnym domem, miejscem, gdzie ciepło i dobroć zagościły na stałe. Każdego dnia spędzanego razem wzmacniali więzy rodzinne, dzieląc się radościami i troskami. Stefan, choć  nie miał swojej rodziny bo jego żona zmarła już wiele lat temu  teraz miał serce wypełnione miłością i dom pełnego ciepła. Zrozumiał, że prawdziwe bogactwo tkwi w relacjach międzyludzkich, w gotowości do pomocy i w darze miłości, który można ofiarować innym. Dla niego życie stało się pełniejsze i bardziej znaczące niż kiedykolwiek wcześniej. Jego czyny dobroci przyniosły mu nie tylko satysfakcję, ale także prawdziwe szczęście i spełnienie. Wiedział, że niezależnie od tego, jak trudne mogą być wyzwania, zawsze znajdzie siłę, by sprostać próbom losu i być wsparciem dla innych.

I tak Stefan, dobry człowiek o wielkim sercu, odnalazł swoje miejsce w świecie, stając się dla Dagmary i Grzesia nie tylko oparciem, ale także bliską rodziną, która będzie go chronić i kochać przez całe życie.