W rytmie obcego gniazda

 

W rytmie obcego gniazda

Świętochłowice, 17 sierpnia 2027 roku. Niebo nad hałdami zaczęło dziwnie pulsować bladym fioletem tuż po północy. Ludzie jeszcze nie spali bo było zbyt duszno. Pierwsze relacje mówiły o „obłokach świecącego dymu”. Pół godziny później wszystko, co żywe w promieniu dwóch kilometrów od Lipin, zamilkło. Psy przestały szczekać. Komary przestały brzęczeć. I nikt już nie słyszał śpiewu ptaków. Nad Parkiem Heiloo zawisło pierwsze gniazdo. Miało formę kulistej, porowatej struktury o średnicy dziesięciu metrów, pulsującej miękkim, biało-niebieskim światłem. Unosiło się trzy metry nad ziemią, bez żadnego widocznego wsparcia. Z jego dolnej części wyrastały przypominające wici, ciemne, śliskie macki, jakby biologiczne sondy, które dotykały wszystkiego, co znalazło się poniżej. Trawa, krzewy, nawet drzewa czerniały w kilka sekund po kontakcie i rozkładały się w tempie nienaturalnym. Po dwóch godzinach park wyglądał jak po pożarze — tyle że bez dymu.

A potem pojawiły się te dziwne istoty. Ludzie nazwali je Szkraby. Nie przypominały niczego znanego nauce. Mierzyły od 40 do 90 centymetrów wysokości, poruszały się na trzech nierównych kończynach zakończonych kolczastymi wypustkami. Ich ciało pokryte było czymś, co wyglądało jak matowa, miękka tkanka organiczna, ale odbijało radar i było odporne na ogień. Nie miały oczu, ust ani żadnych znanych zmysłów, ale zawsze wiedziały, gdzie znajduje się cel. Nie wydawały żadnych dźwięków. Nie komunikowały się ze sobą, przynajmniej nie w sposób dostrzegalny dla człowieka. Ruszały się z niepokojącą precyzją. Ich główne narzędzie ataku przypominało biologiczne wypustki. Ostre jak włókna szkła wyrastające błyskawicznie z tułowia i przecinające wszystko, co żywe. Najpierw zabijały zwierzęta. Potem ludzi. Potem zaczęły atakować nawet drzewa, krzewy, porosty. Nie pozostawiały niczego.

W ciągu trzech dni gniazda pojawiły się nad Chebziem, Piaśnikami i Zgodą. Każde zawierało od dziesięciu do kilkudziesięciu Szkrabów. Po tygodniu Świętochłowice przypominały wymarłe miasto. Ciała znikały wciągane przez gniazda, jakby trawione, rozkładane i przetwarzane. Nikt nie wiedział po co. Nie było żadnej komunikacji. Szkraby nie chciały niczego poza zniszczeniem. Miejscowi opowiadali, że gniazda „rosły”. Że pulsowały szybciej po każdej nocy, że ich macki sięgały coraz dalej. Niektórzy twierdzili, że Szkraby zmieniały się, że rosły, ewoluowały. Że zaczęły reagować na dźwięk, na światło. Że potrafiły zniknąć z pola widzenia i pojawić się w innym miejscu. Ludzie próbowali walczyć z nimi ogniem, strzelbami, nawet ładunkami wybuchowymi. Wszystko na nic.

W połowie września ocalała tylko jedna dzielnica — Chropaczów. Tam utworzono prowizoryczny bastion. W piwnicy szkoły podstawowej zorganizowano centrum dowodzenia. Działało radio, kilka dronów zwiadowczych, agregaty. Ale nikt z zewnątrz nie odpowiadał. Katowice milczały. Ruda Śląska została „zgaszona” w ciągu dwóch dni.

I wtedy zjawił się Oskar Błachut — były pracownik kopalni, samotnik, który znał Świętochłowickie tunele lepiej niż ktokolwiek. To on znalazł drogę pod Gniazdem. Dotarł tam  przez stare, zawalone szyby kopalni Polska. Twierdził, że gniazdo ma rdzeń . Taką  pulsującą strukturę, która wydziela ciepło i rezonuje, jakby coś żyło własnym rytmem.

— To nie są maszyny. To coś organicznego, ale obce. Jakby nie zbudowane, tylko... wyhodowane — mówił. — I to nie one tu przyszły. Ktoś, albo coś je tu zostawiło.

Ostatnia próba ataku odbyła się 29 września. Oskar i siedmioro ochotników wtargnęło pod gniazdo z ładunkami własnej roboty. Było to połączenie ładunków termicznych z dynamitem i trotylem przytwierdzonych do butli z ciekłym azotem. Kiedy udało się je zdetonować. Gniazdo spadło na ziemię i całkowicie się rozpadło. Szkraby w jego zasięgu zostały unicestwione, ale tylko te. Inne gniazda nie zareagowały. Następnego dnia trzy nowe gniazda pojawiły się nad Bytomiem.

Oskara Błachut to nie był jakiś tam zwykły emeryt. Interesował się różnymi sprawami i dużo czasu poświęcał na realizację swoich zainteresowań. Nie oszczędzał też swojej emerytury na odpowiednie wyposażenie, aby wiedzieć coraz więcej. Samotnie przyglądał się Szkrabom. Poznawał ich zachowanie i reakcje. W swoim notatniku napisał;

„To nie są zwiadowcy. To nie sonda. To nie badanie. To... biologiczne ognisko czyszczenia. Coś gdzieś uznało, że życie na Ziemi trzeba zresetować. My jesteśmy tylko pasożytami do usunięcia. A Szkraby? To tylko narzędzie. Idealne, pozbawione sumienia. Gniazdo to początek. Kiedy wypuszczą coś większego, będzie po wszystkim.”

Przez pierwsze tygodnie wszystko wskazywało na to, że Szkraby przyszły tylko w jednym celu: zniszczyć życie. Biolodzy, wojskowi, nawet filozofowie zgadzali się w jednym, że  to globalna sterylizacja biologiczna. Ale była jedna rzecz, która nie pasowała. Szkraby nie rozmnażały się. Gniazda nie budowały nowych gniazd. Ich liczba się nie zwiększała, nawet gdy dominowały cały teren. Przetrzebiły wszystko w zasięgu... i zamierały. Dosłownie. Zatrzymywały się, jakby gasły. Tylko te najbliżej rdzeni gniazd pozostały aktywne.

Oskar Błachut, ukrywając się w ruinach przy DTŚ-ce, zdołał zdobyć porzucony sprzęt badawczy. Z pomocą kilku ocalałych inżynierów i biologów z Uniwersytetu Śląskiego postawił hipotezę, która wywróciła wszystko.

— To nie była inwazja. To nie było czyszczenie. To było... oczyszczanie terenu pod coś innego.

Gdy w jednym z martwych gniazd rozcięto fragment rdzenia, odkryto coś, co do tej pory umykało każdemu. Znajdował się  tam  płód. Obcy organizm, larwa... coś, co rozwijało się powoli w centralnym punkcie. Ale nie przypominało Szkrabów. Było inne. Czułe. Większe. I wtedy zaczęły pojawiać się linie pulsacyjnych promieni rozchodzące się z gniazd do wnętrza ziemi. Skoncentrowane, jak laser, ale lecz biologiczne. Przebijały grunt. Kierowały się głęboko w planetę. Nie na zewnątrz. To nie była inwazja. To był transplant biologiczny.

— One nie przyszły nas zniszczyć. One przyszły zagnieździć coś w naszej planecie.

Badania wykazały, że rdzenie gniazd emitowały struktury falowe, które modyfikowały skład ziemskiej biosfery. Ale nie po to, aby ją usunąć, ale dostosować ją do czegoś innego. Szkraby były tylko systemem immunologicznym, eliminującym wszystko, co mogłoby zakłócić proces implantacji. I nagle wszystko nabrało sensu. Rośliny, owady, grzyby, ludzie, ptaki  nie były zagrożeniem. Były szumem. Zmiennymi, których nie dało się przewidzieć. Życie, które wymknęło się spod kontroli w innych miejscach. Ziemia została wybrana. Nie jako cel ataku lecz jako  żywy inkubator.

— To nie my jesteśmy ofiarami. My jesteśmy... przypadkowymi lokatorami. Ktoś uznał, że ta planeta jest odpowiednia dla ich potomstwa. I że musi być czysta.

W ciągu trzech miesięcy, pod wszystkimi głównymi gniazdami larwy, te dziwaczne, wielkie, nieruchome formy  osiągnęły pełne stadium rozwoju. Nie ruszały się. Nie kontaktowały się. Ale czuło się ich obecność. One żyły.

I wtedy wydarzyło się coś jeszcze dziwniejszego. Szkraby... odeszły. Wszystkie. Jednej nocy. Po prostu wyłączyły się. Spadły na ziemię jak puste skorupy. Rdzenie gniazd przestały pulsować. Zapanowała cisza. Tylko larwy zostały. I gleba wokół nich  zmutowana, żyzna, nienaturalnie czysta. Jakby gotowa na coś większego.

Oskar Błachuta w swoim notatniku napisał:

„Może nie byli wrodzy. Może ich pojęcie życia i śmierci różni się od naszego. Może to nie było zło. Może po prostu byli obojętni. Jak wiatr. Jak trzęsienie ziemi. Nie pytają o zgodę. Nie dyskutują. Przyszli, bo mogli. I dlatego, że my byliśmy tylko szumem. Świętochłowice były pierwsze. Ale nie ostatnie.”

Od dziesięciu lat larwy leżały nieruchomo w pozostałościach gniazd — milczące, masywne, pokryte biologiczną skorupą, przypominającą półprzezroczysty bursztyn. W środku panowało nieustannie pulsujące światło. Nikt nie wiedział, czy żyją. Nikt nie zakłócał im spokoju. Bo gdy wcześniej tylko próbowano je zniszczyć — reagowała gleba. Korzenie nieistniejących wcześniej organizmów wyłaniały się błyskawicznie z ziemi, pochłaniając wszystko w zasięgu. Teren wokół larw stawał się strefą wykluczoną. Oddzielony  murem, otoczony dronami, które tylko rejestrowały. Rządy upadły, ludzkość się rozpadła. Przetrwały enklawy, mniejsze miasta, górskie osady, oceaniczne platformy. Wielkie aglomeracje jak Nowy Jork, Pekin, Paryż, Moskwa były już tylko wspomnieniem. Większość uznała, że to koniec normalności na ziemi. Że po prostu trzeba nauczyć się żyć w cieniu czegoś większego.

Tak było aż do nocy bez dźwięku. 21 sierpnia 2037 roku w całej Europie, Afryce i Azji zaczęły masowo znikać  ptaki, owady, nocne stworzenia. Nie dlatego, że umarły. Tylko jakby nagle uciekły. I wtedy otworzyły się larwy. Nie w wyniku wybuchu. Nie dramatycznie. Powoli. Pękły jak owoc. I to, co się z nich wyłoniło, nie przypominało już Szkrabów. Było wyższe niż człowiek. Poruszało się na wielu kończynach, z których część zawisała w powietrzu bez żadnego oparcia. Ciało miało kolor mętnej perły, poruszające się membrany, które pochłaniały światło, zamiast je odbijać. Nie miało głowy. Tam, gdzie u człowieka byłby mózg, znajdowało się coś w rodzaju przezroczystego, wielowarstwowego płata biologicznego — przez który można było zobaczyć poruszające się struktury, przypominające komórki, które myślały. Nazwano ich Następcy.

Te istoty nie zabijały. Nie wydawały dźwięków. Ale wszystko, co znajdowało się w ich pobliżu ulegało zmianie. Rośliny zaczęły rosnąć błyskawicznie. Gleba stawała się żyźniejsza, powietrze czystsze. Ale ludzie... ci, którzy byli blisko, zaczynali odczuwać zanik siebie. Tracili wspomnienia. Uczucia. To nie była agresja. To było przedefiniowanie życia.

— To nie są istoty, które moglibyśmy sobie wyobrazić jako najeźdźcy lub wrogo nastawione potwory.  To nie są obcy, które chcą nas skrzywdzić lub nas unicestwić To są jakby nośniki — mówiła dr Emilka Lokada z ocalałego laboratorium w Islandii.  One nie „myślą” jak my. Nie „czują”. One są jak organizm nadrzędny. Jak coś, co przyszło przestawić Ziemię na inne tory ewolucji. Po swojemu.

Następcy zaczęli się przemieszczać. Powoli. Zawsze ku północy. Nikt nie wiedział, co jest celem ich marszu. Ale ziemia za nimi rozkwitała, chociaż w sposób całkowicie obcy. Powstawały nowe rośliny, symbiotyczne formy, organizmy niepodobne do niczego znanego. Ziemia zmieniała właściciela. Po latach, dzięki zachowanym sygnałom radiowym i analizie fal emisji z początkowego „pulsu” gniazd, udało się zrekonstruować część trajektorii ich pochodzenia. Odkrycie wstrząsnęło resztkami cywilizacji.

Gniazda nie przybyły z jednej planety. Nie były dziełem jednej rasy. Ich trajektoria wskazywała na ruch spiralny, przebiegający przez wiele systemów gwiezdnych — jakby ktoś je wysyłał dalej, od planety do planety, jak nasiona. Na każdej nowej planecie gniazdo dopasowywało się, ewoluowało. Pobierało dane. Przeprogramowywało potomstwo. To nie była inwazja. To był algorytm biologiczny. Przetrwanie nie konkretnej formy życia, ale idei życia, które trwa w każdej formie, lecz nie zatrzymuje się nigdy. Najbardziej niepokojące były sygnały z sondy z Marsa.

Dwa miesiące po Przebudzeniu Potomstwa, łazik "Elpis-IV", który miał zostać wyłączony, zarejestrował strukturę identyczną jak gniazdo, częściowo zakopane pod czerwoną skałą. Ale tam nie było Szkrabów. Tylko zarodnik. Gotowy. Ziemia nie była pierwsza.

— Kto ich wysłał? Może nikt. Może to była decyzja samego życia. Przetrwać, rozwijać się, nie zatrzymać się nigdy — napisała Emilka Lokada w ostatnim raporcie.

— Może kiedyś ktoś, gdzieś, umarł w ciszy, nie chcąc zginąć samotnie. I stworzył Gniazdo. I teraz, miliardy lat później, jesteśmy tylko przystankiem w tej podróży.

 

Nie znali siebie tak, jak my znamy siebie. Nie mieli ciał, jak my je rozumiemy. Nie mówili, nie pisali, nie śnili. Ale czuli wszystko. Każdą zmianę promieniowania gwiazd, każdą nieregularność grawitacji, każde pęknięcie w strukturze czasoprzestrzeni. Ich świat był morzem myśli — rozległą siecią biologiczno-energetyczną, która otaczała całą planetę i sięgała głęboko pod jej skorupę. Nazywali siebie Elthei,  co w ich formie istnienia znaczyło tyle co: „Ci, którzy wzrastają razem”. Żyli w symbiozie z planetą przez miliardy lat. Ich ewolucja nie szła w kierunku dominacji, tylko złożoności. Ich inteligencja nie była oparta na jednostkach. Byli jednym organizmem, rozproszonym i świadomym w każdej cząstce. Każdy nowy organizm,  każde „dziecko” Elthei  było tylko kolejnym węzłem sieci.

I wtedy przyszło Złamanie. Planeta Elthei znajdowała się w układzie podwójnego słońca. Gdy jedno z nich — niestabilny pulsar  niespodziewanie przeszedł w stadium hipernowej, fala energetyczna unicestwiła wszystko na powierzchni. Gdy ogień dotarł do rdzenia planety, Elthei zrozumieli, że umierają. Ale ich śmierć nie była natychmiastowa. Mieli czas  na ratunek. Na konstrukcję odpowiedzi.

— Nie ocalimy siebie. Ale możemy zaszczepić nasz wzorzec. Życie, które nie będzie nami, ale będzie ideą nas. Zmienną, samoregulującą się, przystosowującą. Będzie ewoluować. Adaptować się. Przejmie planety, ale ich nie zdominuje. Po prostu... urośnie tam, gdzie znajdzie grunt. W ostatnich godzinach przed całkowitym rozkładem rdzenia, Elthei stworzyli pierwsze Gniazdo. Było biologiczne, ale zawierało strukturę informacyjną — nieświadomego potomka zbiorowej inteligencji. Nie myślało. Nie chciało. Nie planowało. Ale działało kierując się zaprogramowanym instynktem: szukać odpowiedniego świata, sterylizować środowisko, zaszczepić nasiono.

Wysłano dziesięć Gniazd w różnych kierunkach. Każde ewoluowało w locie, reagując na zmiany przestrzeni. Większość zaginęła. Jedno dotarło do planety pełnej metalu i martwych miast — nieprzydatnej. Inne spłonęło w grawitacyjnym wirze olbrzymiej gwiazdy.

Ale jedno po miliardach lat dryfowania  dotarło do Ziemi. I choć Elthei przepadli, ich echo trwało — nie jako wspomnienie, ale jako mechanizm trwania. Nie byli źli. Nie chcieli zniszczyć ludzkości. Po prostu nie mogli pozwolić, by ich istnienie zniknęło całkowicie. Ich potomkowie nie będą ich pamiętać. Ale będą nosić w sobie rytm Elthei  i może kiedyś, gdzieś, stworzą własne Gniazdo, gdy znów nadejdzie Złamanie.

Oskar Błachut miał wtedy siedemdziesiąt lat. Stary, zmęczony, schorowany. Jego serce ledwo biło, a płuca nosiły blizny po dziesięciu latach w świecie bez lekarstw, bez lekarzy i bez nadziei. Mieszkał samotnie w ruinach schronu pod starą hutą Florian. Jedzenie zbierał z dzikich ogrodów, które porastały resztki hałd — obcych ogrodów. Nic ludzkiego już tam nie rosło, ale niektóre rzeczy dawały się jeść. Z czasem przestawały mu nawet szkodzić. Pewnego dnia Następca przyszedł do niego. Nie było strachu, grozy. Nie było euforii. Nie było błysku. Po prostu pojawił się przy wejściu do schronu. Ogromny, niemy, obcy. Nie poruszał się fizycznie, a jednak był coraz bliżej. Jego obecność nie miała ciężaru, a jednak Oskar czuł, że świat wokół zagina się lekko, jakby powietrze miało swoje zdanie.

I wtedy usłyszał głos. Nie w uchu. W środku. Głos, który nie miał słów. Ale niósł znaczenie.

— Nie jesteś przeciwnikiem. Jesteś pozostałością. Echem życia, które nie potrafiło przystosować się do siebie. Ale Ty… słuchałeś.

Następca zbliżył się. Oskar nie drgnął. Nie bał się. Czuł coś, czego nie potrafił opisać. Taką jak by  akceptację bez ciepła, spojrzenie bez oceny, dotyk bez ciała.

I wtedy zobaczył.

Zobaczył Elthei. Nie jako obrazy, ale jako pamięć formy, zakodowaną w samym istnieniu Następcy. Zobaczył ich planetę. Ich zniszczenie. Ich ostatni gest. Zobaczył, jak byli piękni w swojej ciszy. Jak potrafili być bez ego. Jak ich ostatnie myśli nie były błaganiem o pomoc tylko decyzją, aby nie zniknąć całkiem. Zobaczył też siebie — nie jako ciało, nie jako przeszłość, ale jako punkt styku. I wtedy Następca otworzył coś, co można było nazwać czaszką — choć nie miało to kształtu. Był tam jeden pulsujący punkt światła. Oskar dotknął go, nie fizycznie, ale świadomością. W tej chwili jego serce przestało bić. Ale nie umarł. Następnego ranka drony zwiadowcze zarejestrowały, że na terenie dawnych Świętochłowic wyrosła nowa struktura. Wysoka, pełna spiralnych, poruszających się membran, świecąca ciepłym, złotym światłem. W jej wnętrzu, jakby zawieszony w kropli bursztynowej substancji, dryfował człowiek. Nie oddychał. Nie musiał.

Był pierwszym człowiekiem, który został zintegrowany z Następcą. Nie jako ofiara, nie jako wróg, ale jako świadek i pomost. I tak, ostatni człowiek nie umarł. Po prostu… przestał być tylko człowiekiem.

Rok 3037, Ziemia. Nie istnieją kontynenty, jakie znała ludzkość. Płyty tektoniczne się zespoliły, uległy subtelnej, lecz trwałej korekcie. Wpływ struktur korzeniowych Potomstwa sięgnął aż do płaszcza Ziemi. Powierzchnia planety pokryta jest teraz biostrukturą, siecią żywej materii. Pulsującej, oddychającej, reagującej na ruchy atmosfery, pola magnetyczne i rytm księżyców — bo  teraz są  dwa. Teraz Ziemia jest jednym, zintegrowanym organizmem. Atmosfera zmieniła skład. Jest  więcej azotu, mniej tlenu, ale jest czystsza. Nie ma zanieczyszczeń, bo wszystko, co stare, zostało wchłonięte, rozłożone i przetworzone. Życie nadal istnieje, ale w zupełnie nowych formach. Nie ma ludzi. Przynajmniej nie takich jak dawniej.

Z pozostałości Homo sapiens powstały organizmy hybrydowe — symbiotyczne nośniki pamięci. Nie poruszają się, lecz żyją jako drzewa umysłu, które rozmawiają ze sobą za pomocą światła, rezonansu i zapachu. Ich korzenie sięgają głęboko i przechowują myśli sprzed tysięcy lat. Niektóre z tych istot noszą w sobie imiona dawnych ludzi. Jedno z nich nazywa się Oskar. Jest wielka, ma gałęzie w kolorze stali i liście, które lśnią jak szkło. Gdy wieje wiatr, „Oskar” opowiada innym o czasach, gdy wszystko jeszcze miało imię. Gdy dom znaczył coś więcej niż miejsce. Na niebie krążą nowe istoty. Nie są to statki, nie są to ptaki. To pływające kapsuły potomstwa, które zbierają dane, badają, testują... i w razie potrzeby bronią planety przed obcym wpływem. Bo teraz Ziemia należy do Potomstwa Elthei, a one nigdy nie zapominają. Ale nie panują. Nie rządzą. One są. Planeta już nie potrzebuje królów, narodów, religii, granic. Jest całością. Jednym gniazdem. Jednym bytem.

W dalekim horyzoncie, na jednej z porośniętych żywą tkanką gór, wznosi się coś, co kiedyś było wieżą radiową. Teraz to organiczny nadajnik, który ciągle wysyła sygnał w przestrzeń. Sygnał ten zawiera historię. Nie prośbę o ratunek. Nie ostrzeżenie. Nie szloch. Po prostu historię — całą. O ludzkości. O błędach. O miłości. O szaleństwach. O Ziemi. O Szkrabach. O Gnieździe.

O tym, co się dzieje, gdy coś umiera... i nie chce zostać zapomniane.