Upokorzenie

W świecie pełnym dumy i ambicji

Gdzie zmagania wiedzie każda jednostka

Czasem los rozgrywa swą okrutną intrygę

Wprowadzając upokorzenie jako element rzeczywistości

Przychodzi moment, jak grom z jasnego nieba

Kiedy słowa ranią, stają się ostrym sztyletem

Ukryta w nich przemoc, jak czarna chmura

Wydobywa  najgłębsze upokorzenie, niegodne słowo

Spojrzenia pełne pogardy i szyderstwa

Głupkowatych uśmiechów

Jak cierń w duszy, bolesny i twardy

Odczuwany ból, jak szron na skórze

Upokorzenie niesie ze sobą mrok

W krzywdzie i oszczerstwach toniemy w ciszy

Bo nie mamy słów na obronę i odpowiedź

A upokorzenie wzmacnia swoją moc

Dusząc nasze serca w przestrzeni pustej

Lecz mimo tego, z pamięcią wciąż bijącą

Znajdujemy siłę wewnętrzną i wznosimy się

Przynajmniej  staramy się, próbujemy

Upokorzenie staje się naszą lekcją

Przekształcając nas w silniejsze istoty

Niech ta mądrość nas natchnie i oświeci

Byśmy z szacunkiem i miłością wznieśli się ponad

Przebaczenie niech będzie naszym odkupieniem

A upokorzenie zamieni się w przełomową chwilę

Bo wartość człowieka nie zależy od pogardy

Ale od siły, odwagi i współczucia w sercu

Niech każde upokorzenie naucza nas pokory

Byśmy ocalili naszą godność bez względu na upadki