Za cmentarną bramą

Za cmentarną bramą, gdzie cisza się snuje

Wiersze toną w mroku, jak sny takie głębokie

Kamienne krzyże, zlewane w bladą mgłę

Opowiadają historie z czasów minionych

Wiatr szepce na nagrobkach, dźwięczącym głosem

Słowa przemijania, tęsknoty i tajemną rozkosz

Tam cienie z przeszłości, błądzą wśród kamieni

Opłakują minioną, ludzką egzystencję

Zapomniane imiona, wymazane ślady

Głuche echo przemijania, które w ciszy cichutko gra

Za cmentarną bramą strasznie jest i złowrogo

Trudno się uśmiechać i zebrać nawet myśli

Wspomnieć czasem o tych których już nie ma

Nie jest łatwo

Ale moje wiersze  wciąż odradzają się

I kształtują myśli, snują tajemnicze pieśni

Bo wiersze są żywe, choć zmarłym poświęcone

W nich wieczność tkwi, miłość i tęsknota skryta

Przez słowa przemawiają duchy zamknięte w marmurze

Każdy wiersz jest pomnikiem dla ich dusz, wezwaniem do zadumy

Więc przekraczając bramę serca powinny się wznosić

W tym świętym miejscu, gdzie czas rozstaje się z nami

Moje wiersze opowiadają o przemijaniu i nadziei

Za cmentarną bramą, tam gdzie dusze się skrywają